*انَّ الاِنسانَ خُلِقَ هَلوعاً * اِذا مَسَّهُ الشَرَّ جَزوعاً * وَ مَسَّهُ الخَیرَ مَنوعاً*

انما الحیاه الدنیا لعب و لهو و زینه و تفاخر بینکم و تکاثر فی الاموال و الاولاد

و اما دوستان خدا

در سراسر قرآن، سخن از ایمان است -  ایمانی که به عمق جان وارد شود و در خانة دل آشیانه کند: «فامنوا بالله و رسوله و النور الذی انزلنا.» آیات 7 و 28 سورة حدید و 47 نساء و 179 آل‌عمران و دهها آیة دیگر حاوی این سخن است...
ویژگیهای اولیاءالله
امام علی علیه‌السلام: «ان اولیاؤالله هم‌الذین نظروا الی باطن الدنیا اذا نظر الناس الی ظاهرها و اشتغلوا باجلها اذا اشتغل الناس بعاجلها.» (دوستان خدا آنان‌اند که به درون و حقیقت دنیا نگریستند، آن‌گاه که مردم به ظاهر آن چشم دوختند و سرگرم آیندة دنیا شدند و آن‌گاه که مردم به امور زودگذر دنیا پرداختند.) «فاماتوا منها ماخشوا ان یمیتهم و ترکوا منها ماعلموا انه سیترکهم و رأوا استکثار غیرهم منها استقلالاً و درکهم لها فوتاً اعداء ما سالم الناس و سلم ما عادی الناس.» (آنان هواهای نفسانی را که می‌ترسیدند به وسیلة آنها از پای درآیند کشتند؛ و آنچه آنان را به زودی ترک می‌کرد ترک گفتند؛ و بهره‌مندی دنیاپرستان را از دنیا خوار شمردند؛ و دست‌یابی آنان را به دنیا زودگذر دانستند. با آنچه مردم آشتی کردند دشمنی ورزیدند و با آنچه دنیاپرستان دشمن شدند آشتی کردند.)

بهم علم الکتاب و به علموا و بهم قام الکتاب و به قاموا.» (قرآن به وسیلة آنان شناخته می‌شود و آنان با کتاب خدا آشنایند؛ قرآن به وسیلة آنان پابرجاست و آنان به کتاب خدا استوارند.) «لایرون مرجواً فوق مایرجوئن و لامخوفاً فوق مایخافون.» (به بالاتر از آنچه امیدوارند چشم نمی‌دوزند از غیر از آنچه از آن می‌ترسند هراس ندارند.)

تجلی ایمان در انسان
امام علی علیه‌السلام: ططوبی لمن ذل فی نفسه، و طاب کسبه و صلحت سریرته و حسنت خلیفته و انفق الفضل من ماله و امسک الفضل من لسانه و عزل الناس شره و وسعته و لم ینسب الی البدعه.» (خوشا به حال آن کس که خود را کوچک می‌شمارد و کسب و کار او پاکیزه است و جانش پاک و اخلاقش نیکوست، مازاد بر مصرف زندگی را در راه خدا می‌بخشد و زبانش را از زیاده‌گویی حفظ می‌کند و آزار او به مردم نمی‌رسد و سنت پیامبر او را کفایت می‌کند و بدعتی در دین خدا نمی‌گذارد.)
 امام علی علیه‌السلام: «ان المؤمنین مستکینون ان المؤمنین مشفقون ان المؤمنین خائفون.» (همانا مؤمنان فروتن‌اند و مهربان‌اند و از آینده ترسان‌اند

من کجا و عشق کجا